O símbolo perdido.

O Símbolo Perdido (The Lost Symbol), é unha novela de ficción de Dan Brown protagonizado polo profesor de simboloxía e de historia da arte, Robert Langdon.

O libro foi publicado o 15 de setembro de 2009 en inglés e o 29 de outubro en español.

Durante o seu primeiro día de vendas venderonse un millón de copias, incluíndo libros electrónicos, en Canadá, Estados Unidos e o Reino Unido.
A produtora Columbia Pictures xa comprou os dereitos cinematográficos deste libro, o que pecharía a triloxía na gran pantalla de Robert Langdon.

Aínda que prevista con anterioridade, Dan Brown necesitou seis anos para escribila. O argumento transcorre nun mínimo período de tempo; 12 horas. Transcorrendo en Washington, D.C. e a trama está baseada nunha conspiración francmasónica.


*Argumento:

Robert Langdon é convocado para dar unha conferencia na sala máis importante do Capitolio dos Estados Unidos. Crendo que quen a solicitou é o seu vello amigo, masón e mentor Peter Solomon,acude á cita.

Ao chegar alí Langdon descobre que Solomon foi secuestrado por alguén que quere descubrir un antigo misterio, un misterio que se sae á luz podería pór en perigo ao mundo enteiro. Axudado, entre outros, pola irmá científica de Solomon, Katherine, Langdon terá as horas contadas para desvelar o misterio e poder así salvar a vida do seu amigo.


*Personaxes principales:
-Robert Langdon é o protagonista da historia. O profesor de simboloxía de Harvard, xa con 46 anos, vese envolvido nesta aventura despois de que o seu amigo Peter Solomon sexa secuestrado. Só el ten a clave para salvalo.

-Katherine Solomon é a irmá do secuestrado, ademais dunha brillante científica que está a descubrir importantes temas relacionados coa ciencia noética. Axudará ao seu amigo Langdon, pondo a súa vida en perigo.

-Peter Solomon é un vello amigo e mentor de Langdon, ademais de ser o xefe dunha importante loxia masónica. A súa vida vese en perigo cando alguén quere que lle desvele o segredo máis importante da masonería e, posiblemente, do mundo enteiro.

-Mal'akh é o antagonista da historia. Despois de descubrir que Peter Solomon posúe as claves para desvelar o maior secreto da humanidade, non dubidará en utilizar os recursos necesarios para sabelo. Garda un segredo de importancia, motivo polo cal pon en perigo a vida do resto de protagonistas. Sendo recluído dunha prisión de Istambul (Turquía) coñeceu a existencia do devandito segredo e, unha vez libre, preparouse física e mentalmente para ser posuidor del. É musculoso e ten tatuada a maior parte do seu corpo, agás unha zona do cranio onde pretende plasmar o símbolo.

-Warren Bellamy é a máxima autoridade administrativa do Capitolio, coñecido como O Arquitecto. Axudará a Langdon e Katherine na procura de Solomon, posto que el tamén é un masón de alto rango.

-Deán Galloway é un membro da Igrexa cego que coñece certos misterios masónicos, posto que el tamén é membro deles.

O proxecto de película deste libro xa está en marcha,estrearase no ano 2012.

Segundo algunhas fontes a película poderiase chamar "El Código Da Vinci 3 " ou "Angeles y Demonios 2".

Esperemos que sexa tan boa como o libro e que Dan Brown non nos decepcione con este Best-Seller.

Un mundo feliz.

Esta obra de Haldous Huxley pareceume bastante interesante desde o punto de vista significativo, de certo modo o autor expón unha teoria futurista da vida humana, onde predomina o desexo de estabilidade social e emocional e a predestinación social.

Ademais, preséntase na obra unha especie de doutrina ou teoria etica onde o fin principal do ser humano é a felicidade e ausencia de problemas, axudados con segmentos propios do hedonismo. O nome desta obra en inglés(Brave New World), significa novo mundo valente representa a ironía do autor ao referirse a valente, xa que a forma mediante a cal os alfas, betas, gamas... enfrontaban a vida é o fiel reflexo da covardía ou facilidade, xa que a manipulación desde o nacemento ten como fin último a ausencia de problemas na vida.

O medio ambiente

O medio ambiente é todo aquilo que nos rodea e que debemos coidar(árbores, prantas, ríos, mares...)

*Constituíntes do medio ambiente:

-A atmosfera, que protexe á Terra do exceso de radiación ultravioleta e permite a existencia de vida é unha mestura gasosa de nitróxeno, osíxeno, hidróxeno, dióxido de carbono, vapor de auga, outros elementos e compostos, e partículas de po. É quentada polo Sol e a enerxía radiante da Terra, a atmosfera circula en torno ao planeta e modifica as diferenzas térmicas.

-A auga, un 97% atópase nos océanos, un 2% é xeo e o 1% restante é a auga doce dos ríos, os lagos, as augas subterráneas e a humidade atmosférica e do chan.

-O chan é o delgado manto de materia que sustenta a vida terrestre. É produto da interacción do clima e do substrato rochoso ou roca nai, como as morrenas glaciares e as rocas sedimentarias, e da vexetación. De todos eles dependen os organismos vivos, incluíndo os seres humanos. As plantas sérvense da auga, do dióxido de carbono e da luz solar para converter materias primas en carbohidratos por medio da fotosíntesis; a vida animal, á súa vez, depende das plantas nunha secuencia de vínculos interconectados coñecida como rede trófica.

Durante a súa longa historia, a Terra cambiou lentamente.

Sufríu a deriva continental (resultado da tectónica de placas) que separou as masas continentais, os océanos invadiron terra firme e retiráronse dela, e alzáronse e erosionaron montañas, depositando sedimentos ao longo das costas . Os climas caldeáronse e arrefriaron, e apareceron e desapareceron formas de vida ao cambiar o medio ambiente. O máis recente dos acontecementos ambientais importantes na historia da Terra produciuse no cuaternario, durante o pleistoceno (entre 1,64 millóns e 10.000 anos atrás), chamado tamén período glacial.

O clima subtropical desapareceu e cambiou a face do hemisferio norte. Grandes capas de xeo avanzaron e retiráronse catro veces en América do Norte e tres en Europa, facendo oscilar o clima de frío a tépedo, influíndo na vida vexetal e animal e, en última instancia, dando lugar ao clima que hoxe coñecemos.

*Problemas medioambientais:

-Dióxido de carbono

Un dos impactos que o uso de combustibles fósiles produciu sobre o medio ambiente terrestre foi o aumento da concentración de dióxido de carbono (CO2) na atmosfera. Pode provocar un aumento da temperatura da Terra a través do proceso coñecido como efecto invernadoiro.

Un quecemento global significativo da atmosfera tería graves efectos sobre o medio ambiente. Aceleraría a fusión dos casquetes polares, faría subir o nivel dos mares, cambiaría o clima rexional e globalmente, alteraría a vexetación natural e afectaría as colleitas. Estes cambios, á súa vez, terían un enorme impacto sobre a civilización humana. No século XX a temperatura media do planeta aumentou 0,6 ºC e os científicos prevén que a temperatura media da Terra subirá entre 1,4 e 5,8 ºC entre 1990 e 2100.

-Acidificación

Asociada tamén ao uso de combustibles fósiles, débese á emisión de dióxido de xofre e óxidos de nitróxeno polas centrais térmicas e polos escapes dos vehículos a motor. Estes produtos interactúan coa luz do Sol, a humidade e os oxidantes producindo acedo sulfúrico e nítrico, que son transportados pola circulación atmosférica e caen a terra, arrastrados pola choiva e a neve na chamada choiva aceda, ou en forma de depósitos secos, partículas e gases atmosféricos.

A choiva aceda é un importante problema global. A acidez dalgunhas precipitacións no norte de Estados Unidos e Europa é equivalente á do vinagre. A choiva aceda corroe os metais, desgasta os edificios e monumentos de pedra, dana e mata a vexetación e acidifica lagos, correntes de auga e chans...

-Destrución do ozono

Se non existise esa capa gasosa, que se atopa a un 40 km de altitude sobre o nivel do mar, a vida sería imposible sobre o noso planeta. A capa de ozono está a ser afectada polo uso crecente de clorofluorocarbonos (CFC, compostos de flúor), que se empregan en refrixeración, aire acondicionado, disolventes de limpeza, materiais de empaquetado e aerosois. O cloro, un produto químico secundario dos CFC ataca ao ozono, que está formado por tres átomos de osíxeno, arrebatándolle un deles para formar monóxido de cloro.

-Hidrocarburos clorados

O uso extensivo de pesticidas sintéticos derivados dos hidrocarburos clorados no control de pragas tivo efectos colaterais desastrosos para o medio ambiente. Estas pesticidas organoclorados son moi persistentes e resistentes á degradación biolóxica. Moi pouco solubles en auga, adhírense aos tecidos das plantas e acumúlanse nos chans, o substrato do fondo das correntes de auga e os estanques, e a atmosfera. Unha vez volatilizados, as pesticidas distribúense por todo o mundo, contaminando áreas silvestres a gran distancia das rexións agrícolas, e mesmo nas zonas ártica e antártica.

-Perda de terras virxes

A insaciable demanda de enerxía impuxo a necesidade de explotar o gas e o petróleo das rexións árticas, pondo en perigo o delicado equilibrio ecolóxico dos ecosistemas de tundra e a súa vida silvestre. A pluvisilva e os bosques tropicais, sobre todo no Sueste asiático e na Amazonia, están a ser destruídos a un ritmo alarmante para obter madeira, despexar chan para pastos e cultivos, para plantacións de piñeiros e para asentamentos humanos. En 1993, os datos obtidos vía satélite permitiron determinar un ritmo de destrución de case 15.000 km2 ao ano, só na conca amazónica. Esta deforestación tropical podería levar á extinción de até 750.000 especies, o que representaría a perda de toda unha multiplicidad de produtos: alimentos, fibras, fármacos, tinguiduras, gomas e resinas.

-Erosión do chan

A erosión do chan está a acelerarse en todos os continentes e está a degradar uns 2.000 millóns de hectáreas de terra de cultivo e de pastoreo, o que representa unha seria ameaza para o abastecemento global de víveres. Cada ano a erosión dos chans e outras formas de degradación das terras provocan unha perda de entre 5 e 7 millóns de hectáreas de terras cultivables. No Terceiro Mundo, a crecente necesidade de alimentos e leña tiveron como resultado a deforestación e cultivo de ladeiras con moita pendente, o que produciu unha severa erosión das mesmas.

-Demanda de auga e aire

Os problemas de erosión descritos máis arriba están a agravar o crecente problema mundial do abastecemento de auga. A maioría dos problemas neste campo danse nas rexións semiáridas e costeiras do mundo. As poboacións humanas en expansión requiren sistemas de irrigación e auga para a industria; isto está a esgotar até tal punto os acuíferos subterráneos que empeza a penetrar neles auga salgada ao longo das áreas costeiras en Estados Unidos, Israel, Siria, os estados árabes do golfo Pérsico e algunhas áreas dos países que bordean o mar Mediterráneo (España, Italia e Grecia principalmente). Algunhas das maiores cidades do mundo están a esgotar as súas subministracións de auga e en metrópoles como Nova Deli ou México D.F. está a bombearse auga de lugares cada vez máis afastados.

*Conclusión:

Debemos coidar e conservar o Medio Ambiente para ben de nós mesmos e de todos os seres vivos que habitan o noso planeta. Causas como a destrución da capa de ozono, a contaminación da auga, o dióxido de carbono, acidificación, erosión do chan, hidrocarburos clorados e outras causas de contaminación como o derramamento de petróleo están a destruír o noso planeta, pero a "causa que produce as demais causas" somos nós mesmos..., hai persoas que non lles importa tirar unha lata na rúa ou un papel, ou calquera outra cousa, sabendo que cada vez máis están a contaminar o ambiente, o correcto sería colocar o lixo ou os residuos na papeleira ou levalo ao vertedoiro máis próximo que se atope na rúa, con respecto á contaminación do aire os condutores debería buscar a forma de que o seu vehículo non orixine tanto dióxido de carbono, que é totalmente malo así como tamén os ácidos usados para as plantas, tamén os insecticidas e demais sprays químicos, para a capa de ozono que é moi importante para nós porque nos protexe dos raios ultravioletas do sol.

Secuoias

A secuoia é unha conífera que se caracteriza polo seu extraordinario tamaño. De feito, é o ser vivo máis grande do planeta, pola súa lonxevidade e pola calidade da súa madeira. Son as árbores de maior altura da Terra.
Coñécense dúas especies de secuoias, de xénero distinto, que principalmente viven en California e plántanse nos xardíns de case todo o mundo desde hai dous séculos.

Estas dúas especies existen no famoso parque de Yellowstone. Son a Secuoia Vermella (Sequoia Sempervirenes), que alcanza os 95 metros de altura , con grosas cortizas fibrosas moi resistentes; e a Secuoia Xigante (Sequoiadendron Giganteum), que alcanza os 80 metros de tamaño e 24 metros de perímetro na súa base.

O segredo de tantas virtudes radica na súa particular forma de crecer. A partir dunha raíz común, o seu tronco subdivídese na base en varios troncos que medran de forma independente, así un non necesita dos outros para vivir. Pero no caso de que un deles sexa atacado por unha praga ou unha enfermidade, a savia dos outros troncos actúa para salvar a parte danada.

Unha árbore lonxeva:

Os individuos máis vellos de ambas as especies superan os 4.000 anos.

Para que medren ben teñen que estar nun lugar abrigado, polo que debe situarse entre grupos arbóreos para protexerse de fortes ventos e xeadas. Non son unhas árbores que requiran dun lugar especial para crecer, bástalles cun chan profundo, pero pode ser de calquera tipo.

Na actualidade, as únicas árbores vivas que superan os 100 metros, son as Secuoias Vermellas.

E nos Estados Unidas hai ducias de secuoias que superan os 105 metros. A maior de todas, coñecida como Mendocino Tree, situada en Montgomery State Reserve, en setembro de 1998 mediu 112,01 metros, aínda que este record pode caer en calquera momento porque hai varias secuoias con alturas superiores aos 110 metros pendentes de medición definitiva.

Durante moito tempo considerouse ao Xigante de Dyerville como a secuoya máis alta (112,08 metros). Este xigante foi derrubado polo vento en marzo de 1991; tiña 1.600 anos de idade. O seu tronco caído segue atraendo cada ano a miles de turistas.

A Secuoia Vermella é orixinaria dunha estreita franxa situada na Costa Oeste de Estados Unidos, desde Oregón a California. Debe o seu nome ao xefe indio Sequoyah, inventor dun sistema de escritura cherokee, aínda que seguramente este señor non chegou a ver na súa vida unha secuoya, pois vivía en Tenessee, a miles de quilómetros da costa californiana.

Dende o principio, a secuoia foi sometida a unha intensa actividade forestal debido á calidade da súa madeira vermella, ao seu rápido crecemento, entre os 4 e os 10 anos de idade pode crecer a razón de 1,80 metros ao ano, e ao seu xigantesco tamaño, do que se poden extraer enormes pezas.

En Estados Unidos son moi apreciadas as mesas feitas cunha soa táboa. Ademais, a sempervirens cortada volve a rebrotar e é novamente maderable ao cabo de poucas décadas.
Esta especie da secuoia foi introducida en Europa no ano 1843 e, polo seu alto valor ornamental, está amplamente difundida por xardíns e parques de todo o continente. Aínda que non tiveron tempo de alcanzar os enormes tamaños das súas irmás americanas, algunhas xa apuntan maneiras, como o exemplar situado no Castelo de Sotomayor, na provincia de Pontevedra.

Árbores milenarias en Ourense.

Esta árbore é un castiñeiro que se atopa no concello de Manzaneda (Ourense), está considerado monumento nacional e é un dos arboles mais importantes de Galicia, aínda que, como sucede a menudo, descoñecido.

O castiñeiro de Pumbariños está situado no souto (bosque de castiñeiros) de Rozavales.

Ten mais de 12 m de perímetro(medidos a 1,3 m de altura) e calcúlase que é unha árbore milenaria. Queda moi preto do pobo de Manzaneda e ademais deste precioso exemplar esta rodeado doutros moitos de non menos valor, si mais pequenos, pero non por iso peores.

A selva amazónica...os pulmóns do noso Planeta Terra.

A selva amazónica é a selva tropical máis extensa do mundo. Considérase que a súa extensión chega aos 6.000.000 de km² repartidos entre oito países suramericanos: Brasil, Colombia e Perú que posúen a maior extensión da amazonia seguidos por Bolivia, Ecuador, Güiana, Venezuela e a Guayana Francesa.

Foi en 1542 cando o español Francisco de Orellana recorreu por primeira vez o Amazonas, descubrindo a inmensidade da selva que atopaba ó seu redor.
En 1638,Pedro Teixeira, (portugués) foi a segunda persoa en recorrelo enteiro.




A selva amazónica desenvólvese ao redor do río Amazonas e da súa conca fluvial. As altas temperaturas favorecen o desenvolvemento dunha vexetación tupida e exuberante, sempre verde. O título do Pulmón do Planeta que ostenta a Amazonia non é metafórico xa que mantén un equilibrio climático :os ingresos e saídas de CO2 e de Ou2 están balanceados. Os científicos ambientalistas concuerdan en que a perda da biodiversidade é resultado da destrución da selva,causado polos cambios de temperatura,deforestación,tala indiscriminada de árbores,incendios provocados para favorecer a actividades industriais...


A biodiversidade da selva amazónica é extraordinaria: a rexión é o fogar de polo menos 2,5 millóns de especies de insectos, decenas de miles de plantas e unhas 2.000 de aves e mamíferos: un quinto de todas as especies de aves do mundo atópanse aquí. A diversidade de especies vexetais é a maior da terra: algúns expertos estiman que 1 km² pode conter até 75.000 tipos distintos de árbores e unhas 150.000 especies de plantas. Ese mesmo km² alberga en media unhas 90.000 toneladas de biomasa vexetal.

Tamén alberga unha gran cantidade de anfibios de todo tipo, como ras, sapos, tritones, salamandras e anfibios aínda sen coñecer.



Toda a flora e fauna da selva intertropical húmida americana está presente na Amazonia.
Alí existen innumerables especies de plantas, miles de especies de aves, incontables anfibios e millóns de insectos aínda sen clasificar.

A fauna é moi variada, desde os insectos máis pequenos até os grandes mamíferos como o jaguar, o puma, o tapir e varias especies de venados. Tamén hai réptiles como tartarugas, caimanes, babillas e serpes. Hai aves e peces de todas as especies, plumajes e escamas. Nas lagoas ao longo do Amazonas florece plántaa Vitoria Rexia, unha especie de nenúfar cuxas follas circulares alcanzan máis dun metro de diámetro e en ocasións, até 5 m.





Na Amazonia existen 4.000 especies de bolboretas, máis de 3.000 de peixes de auga doce,1.700 de aves e o 20% das especies de primates do planeta. Baixo a súa extraordinaria frondosidad conviven diferentes hábitats e a maior diversidade xenérica do mundo animal. A riqueza biolóxica explícase porque durante millóns de anos o ecosistema amazónico permaneceu inalterado.

É tan amplo o seu achegue en especies de peces e plantas acuáticas que enumeralas ocupa moitísimo lugar.
A Amazonía Peruana é unha das rexións de maior riqueza biolóxica do mundo, pois a presenza de diferentes pisos altitudinales que posúe na súa unión coa Cordilleira de Ándelos, orixina gran cantidade de zonas illadas (Gorobeto) e, por tanto, un alto índice de endemismos.





Os informes do Center for International Forestry Research (CIFOR) sinalan que o rápido crecemento nas vendas de carne de res brasileira, acelerou a destrución da selva tropical da Amazonia.

O 6 de abril de 2006 Greenpeace Internacional presentou o informe Devorando a Amazonia, o cal fala sobre a deforestación que se está producindo na selva amazónica para introducir cultivos de soia e como esa soia acaba sendo exportada para a alimentación de gando que acaba servindo de alimento en cadeas de comida rápida e supermercados .

O 29 de xaneiro de 2009 Greenpeace Internacional presentou o informe Impacto da gandaría na Amazonia, no cal se traza un mapa das zonas de pasto da Amazonia brasileira no estado de Matogueira Grosso para identificar as áreas deforestadas que se utilizan actualmente con fins gandeiros e comparalas con aquelas destinadas a cultivos.

Anxos e demos.

Resumo do libro:

Robert Langdon descobre a proba da reaparición dunha antiga hermandade secreta coñecida como os Illuminati: a máis poderosa organización secreta da historia, e é agora cando decide vingarse la súa histórica inimiga: a Igrexa Católica (a cal durante centos de anos perseguíu ós chamados iluminados e asasinounos).

Cando Langdon se entera de que os Illuminati esconderon na Cidade lo Vaticano a arma máis perigosa que pode existir (no libro,é creada antes no CERN, a chamada antimateria ou partícula de Deus) e que a vai acabar coa Igrexa;diríxese a Roma e coa axuda da científica italiana Vittoria Vetra, comeza unha viaxe a contrareloxo a través de tumbas selladas durante séculos,catacumbas,catedrales e igrexas secretas...onde,ó longo de centos de anos os Illuminati foron deixando pistas para chegar á chamada Igrexa da Iluminación.

Ó mesmo tempo o asasino vai matando ós catro preferiti para ser elexidos Papa e marcaos con ferros que teñen grabados os catro elementos(ambigramas).

Terra(Earth)

Aire (Air) e Lume(Fire)

Auga(Water)

Langdon persegue ó asasino para intentar salvas ós cardenales mentres a garda suíza e a policía tratan de atopar a antimateria dentro do Vaticano.Consegue salvar a algún dos cardenais?Cal será o futuro do Vaticano?

Resumo do filme:


No filme,os sucesos ocorren de maneira algo distinta ó libro.No libro, Robert Langdon(Tom Hanks) é chamado polo CERN, mentres que na película é chamado polo Vaticano.
No libro, o científico que morre no CERN é o pai de Vittoria Vetra(Ayelet Zurer), na película é un compañeiro de investigación.
No filme Langdon rescata ao cardeal Baggia na fonte do catro ríos(4º altar da ciencia); na novela o cardeal morre afogado e o asenino cre afogar a Langdon tamén, tras pelear con el na fonte.
Na novela, O Camarlengo(Ewan McGregor) suicídase queimándose no balcón papal ao ver que todos os cardeais déronse conta da súa traizón á Igrexa e tamén por que descobre que o seu pai era o Papa que asasinou. Na película, cando se ve acurralado pola Garda Suíza toma unha vela e inmólase a si mesmo dentro da Igrexa.
No filme Vittoria queda no Vaticano co camarlengo, mentres que na novela acompaña a Langdon ao terceiro altar da ciencia, onde é secuestrada polo asasino e levada á igrexa de iluminación Castelo Sant'Angelo.
No filme, o asasino (hassasin,Nikolaj Lie Kaas) morre nunha explosion ao subir a un coche, mentres que na novela, Vittoria e Langdon tírano dun balcón no castelo Sant´Angelo.
No filme, o novo camarlengo regálalle a Langdon o libro escrito por Galileo, mentres que na novela, o agasallo é o diamante dos Illuminati obsequiado polo novo Papa.
A última marca no libro é o Diamante dos illuminatti, o cal está composto polas palabras dos 4 elementos. Na película, son chaves cruzadas mediante a cal logran decifrar a ubicacion da antimateria.
E moitas máis diferenzas entre o filme e o libro pero é reconmendable que a vexades e que leades o libro,xa que son distintos en moitos espectos.

Anxos e Demos é unha pelicula que foi estreada nos Estados Unidos e en España o 15 de manio de 2009, basada na novela(best seller) homónima do ano 2000 do fantástico autor Dan Brown.
O director, Ron Howard (quen tamén dirixíu o filme O Código da Vinci) estreou a esperada película en maio de 2009, a cal tivo un enorme éxito.


Opinión persoal:

É unha fantástica novela que lle recomendo a todo o mundo que lle guste a a Arte,a Historia,os monumentos,o suspense...

Non só nos mantén intrigados ata o final da obra senón que,na miña opinión,Dan Brown é un excellente escritor e encantame...porque,o malo sempre é quen menos o esperas e só se descubre ó final,revelando datos que se che pasan a unha primeira lectura.

É unha historia de conspiración e alta traición mesmo dentro do Vaticano(como se amosa co asasinato do Papa polo seu axudante,o camarlengo;tamén é el o que quere quedar como un heroe e contrata á hassasin para que secuestre ós preferiti...).

A pesar das diferenzas entre o libro e o filme non sabería escoller entre un ou o outro xa que cada un amósanos diferentes modos de entender a novela.Por exemplo,o libro gústame porque fala máis de Arte e da Historia dos Illuminati,mentres que no filme,o último cardeal,Baggia,é salvado por Langdon e na novela morre.

Pero é unha gran obra e recoméndolla a todo o mundo.

Dan Brown:
Escritor estadounidense nacido o 22 de xuño de 1964 en Exeter, New Hampshire.

Licenciado na Universidade de Amherst, exerceu a docencia do inglés ata que decidiu dedicarse profesionalmente á literatura, non sen antes desenvolver durante algún tempo labores de músico e cantante de pop melódico.

Ten novelas como, Dixital Fortress (A fortaleza dixital, 1998), Angels and demons (Anxos e demos, 2000) e Deception Point (A conspiración, 2001) tiveron un éxito relativo, pero o seu cuarto traballo, The Dá Vinci Code (O código Dá Vinci, 2003) converteuse rapidamente nun fenómeno de masas, vendendo máis de sesenta millóns de copias en todo o mundo e converténdose nun dos libros máis lidos e influentes dos últimos anos. A popularidade de Brown por mor deste título catapultouno ao resto dos seus traballos, que foron profusamente reeditados e traducidos a ducias de idiomas. (Anxos e Demos,O símbolo perdido).

A astronomía.

A astronomía (do grego: "lei das estrelas") é a ciencia que se ocupa do estudo dos corpos celestes, os seus movementos, os fenómenos ligados a eles, o seu rexistro e a investigación da súa orixe a partir da información que chega deles a través da radiación electromagnética ou de calquera outro medio. A astronomía estivo ligada ao ser humano dende a antigüidade e todas as civilizacións tiveron contacto con esta ciencia. Personaxes como Aristóteles, Tales de Mileto, Anaxágoras, Tolomeo, Copérnico, Santo Tomás de Aquino, Brahe, Kepler, Galileo, Newton, Kant, Kirchhoff e Einstein foron algúns dos seus cultivadores.

É unha das poucas ciencias nas que os afeccionados aínda poden desempeñar un papel activo, especialmente no descubrimento e seguimento de fenómenos como curvas de luz de estrelas variables, descubrimento de asteroides e cometas, etc.

Non debe confundirse á Astronomía coa astrología. Aínda que ambas comparten unha orixe común, son moi diferentes. A Astronomía é unha ciencia: os astrónomos seguen o método científico. A astroloxía, que se ocupa da suposta influencia dos astros na vida dos homes, é unha pseudociencia: os astrólogos, seguen un sistema de crenzas non probadas ou abertamente erróneas, por exemplo, non teñen en conta a precesión dos equinoccios, un descubrimento que se remonta a Hiparco.

Estudo da orientación polas estrelas:

Para situarse no ceo, agrupáronse as estrelas que se ven desde a Terra en constelacións. Así, continuamente desenvólvense mapas (cilíndricos ou cenitales) coa súa propia nomenclatura astronómica para localizar as estrelas coñecidas e agregar os últimos descubrimentos.

Á parte de orientarse na Terra a través das estrelas, a astronomía estuda o movemento dos obxectos na esfera celeste, para iso utilízanse diversos sistemas de coordenadas astronómicas. Estes toman como referencia parellas de círculos máximos distintos medindo así determinados ángulos respecto destes planos fundamentais. Estes sistemas son principalmente:

Sistema altacimutal, ou horizontal que toma como referencias o horizonte celeste e o meridiano do lugar.
Sistemas horario e ecuatorial, que teñen de referencia o ecuador celeste, pero o primeiro sistema adopta como segundo círculo de referencia o meridiano do lugar mentres que o segundo refírese ao círculo horario (círculo que pasa polos polos celestes).
Sistema eclíptico, que se utiliza normalmente para describir o movemento dos planetas e calcular as eclipses; os círculos de referencia son a eclíptica e o círculo de lonxitude que pasa polos polos da eclíptica.
Sistema galáctico, utilízase en estatística estelar para describir movementos e posicións de corpos galácticos. Os círculos principais son a intersección do plano ecuatorial galáctico coa esfera celeste e o círculo máximo que pasa polos polos da Vía Láctea e o ápice do Sol (punto da esfera celeste onde se dirixe o movemento solar).

A astronomía de posición é a rama máis antiga desta ciencia. Describe o movemento dos astros, planetas, satélites e fenómenos como as eclipses e tránsitos dos planetas polo disco do Sol. Para estudar o movemento dos planetas introdúcese o movemento medio diario que é o que avanzaría na órbita cada día supondo movemento uniforme. A astronomía de posición tamén estuda o movemento diúrno e o movemento anual do Sol. Son tarefas fundamentais da mesma a determinación da hora e para a navegación o cálculo das coordenadas xeográficas. Para a determinación do tempo úsase o tempo de efemérides ó tamén o tempo solar medio que está relacionado co tempo local. O tempo local en Greenwich coñécese como Tempo Universal.

A distancia á que están os astros da Terra no de universo mídese en unidades astronómicas, anos luz ou pársecs. Coñecendo o movemento propio das estrelas, é dicir o que se move cada século sobre a bóveda celeste pódese predicir a situación aproximada das estrelas no futuro e calcular a súa localización no pasado vendo como evolucionan co tempo a forma das constelacións.

Instrumentos de observación:

Galileo Galilei observou grazas ao seu telescopio catro lúas do planeta Júpiter, un gran descubrimento que chocaba diametralmente cos postulados tradicionalistas da Igrexa católica da época.

Para observar a bóveda celeste e as constelacións máis coñecidas non fai falta ningún instrumento especial, para observar cometas ou algunhas nebulosas só serán necesarios uns prismáticos, os grandes planetas vense á primeira ollada; pero para observar detalles dos discos dos planetas do sistema solar ou os seus satélites maiores chega cun telescopio simple. Si se quere observar con profundidade e exactitude determinadas características dos astros, necesítanse instrumentos que necesitan da precisión e tecnoloxía dos últimos avances científicos.