Asteroides e meteoritos.

Asteroides:

Os asteroides, son unha infinidade de obxectos rochosos ou de composición metálica dos máis variados tamaños e formas, os cales orbitan ao redor do Sol. Formados nas orixes do Sistema Solar, os asteroides son o resultado da fusión, colisión e ruptura de diversos materiais, atopándose maioritariamente situados no denominado cinto de asteroides entre as órbitas de Marte e Júpiter. Cabe destacar que, algúns asteroides presentan órbitas que van máis aló de Saturno e outros se aproximan moito máis que a Terra ao Sol, nalgúns casos, cruzan perigosamente a orbita do noso planeta.

Algúns asteroides observados presentan tamaños significativos, por exemplo: o asteroide Ceres, con 932 Km. de diámetro, os asteroides de gran tamaño Vesta e Pallas, cun 525 Km. de diámetro, e mesmo uns 16 asteroides catalogados que superan o 240 Km.

Un dos aspectos interesantes para a comunidade científica en canto aos asteroides, provén da súa orixe, posto que os mesmos son os remanentes dun Sistema Solar moi novo, permitindo co seu estudo descifrar os procesos que formaron a nosa veciñanza estelar. Unha valiosa forma de estudo, foi o envío de misións espaciais.

En outubro de 1991 o asteroide 951 Gaspra foi visitado pola exitosa sonda espacial Galileo, transformándose no primeiro asteroide do que se obtiveron excepcionais imaxes en alta resolución. Posteriormente, en agosto de 1993, Galileo aproximar ao asteroide 243 Ida. O 27 de Xuño de 1997, a nave espacial NEAR realizou un encontro a alta velocidade co asteroide 253 Matilde. Leste foi un encontro único, tras o cal, NEAR dirixiuse ao asteroide Eros o debía visitar en xaneiro de 1999.

Meteoritos:

Os meteoritos, na súa maioría fragmentos de asteroides ou de cometas, son obxectos que se asocian directamente cos procesos evolutivos do noso planeta e a vida sobre a súa superficie, é por iso que non debese estrañar que o termo meteoro proveniente do grego meteoron, teña por significado fenómeno no ceo, describindo desta maneira o rechamante escintileo luminoso xerado pola caída e combustión da materia que vaga polo sistema solar sobre a atmosfera terrestre provocando unha gran incandescencia a alturas entre 80 e 110 quilómetros sobre a superficie da Terra.

O estudo dos meteoritos permítenos indagar na historia e orixe dos seus corpos proxenitores. Existen tres clases de meteoritos: os litosideritos que están formados por materiais rochosos e ferro, constituirían apenas un 1.5% dos meteoritos. Os meteoritos rochosos, formados soamente por rocas, son os máis abundantes 92,8%. Os meteoritos ferrosos, un 5.7% do total, presentan gran cantidade de ferro.

Algúns meteoritos ao penetrar na atmosfera terrestre non se vaporizan completamente e logran impactar na superficie do planeta, deixando unha marca no terreo, o que denominamos un cráter, cuxo tamaño dependerá entre outras cousas do tamaño do meteorito e a súa velocidade de impacto. O impacto tamén achegará nalgúns casos material rochoso exótico.

Os Illuminati.

Illuminati é o nome polo que se coñece maiormente a Orde dos Perfectibilistas ou Iluminados de Baviera.
É unha sociedade secreta fundada o 1 de maio de 1776 en Ingolstadt (Alemaña) por Adam Weishaupt. En latín, illuminati (pronunciado il luminati) significa iluminados.

Orixes:

A Orde dos Iluminados de Baviera foi fundada na noite do 30 de abril ao 1 de maio de 1776 (véspera da famosa noite de Walpurgis), nun bosque preto de Ingolstadt (Baviera), ao sur de Alemaña, onde un pequeno grupo de homes estableceron e xuraron cumprir os propósitos da sociedade. Entre as persoas que se atopaban esa noite só sábese a identidade de tres: Adam Weishaupt(foto de abaixo), Max Merz e Anton von Massenhausen.

Tras a fundación, Adam Weishaupt (quen se proclamou a si mesmo co nome simbólico de Spartacus) atraeu aos seus primeiros adeptos; un estudante de Múnic chamado Franz Xavier von Zwack e un barón protestante de Hannover chamado Adolph von Knigge (Frater Philón), quen xa estaba iniciado na masonería e que posteriormente desenvolveu o Rito dos Iluminados de Baviera, xunto a Weishaupt a quen introduciu dentro da logia de Munich: Teodoro do Bo Consello.
Grazas ás habilidades de Von Knigge, os Illuminati rapidamente estendéronse por Europa, afiliando a moitas personalidades.(duques,varóns,príncipes...)

Adam Weishaupt tomou a determinación de afiliarse á masonería por medio de Von Knigge, e ordenou a infiltración e o dominio da mesma.
O 16 de xullo de 1782, nunha reunión da masonería continental que tivo lugar no convento de Wilhelmsbad, os Illuminati tentaron unificar e controlar baixo a súa autoridade todas as ramas da masonería. Aínda que xa lograran infiltrarse nas logias de toda Europa, os iluminados teósofos de Swedenborg decidiron non apoiar os plans de Weishaupt e oporse formalmente aos illuminati.
Debido ao fracaso deste movemento, Von Knigge renunciou pensando que xa non tiña sentido seguir cos plans e retirouse a Bremen onde pasou os seus últimos anos. Mentres tanto Weishaupt recibía as ofensivas dos masones de Inglaterra e dos martinistas.

Disolución:

Karl Theodor, (duque de Baviera) aprobou o edicto que levou aos Illuminati á súa disolución.

O 22 de xuño de 1784, intuíu o perigo que supuñan os Illuminati para a Igrexa católica e as monarquías debido á súa ideoloxía liberal, revolucionaria e igualitaria, e aprobou un edicto contra estes, a masonería, e en xeral calquera sociedade non autorizada pola lei. Weishaupt foi destituído da súa cátedra marchando ao exilio de Ratisbona para dirixir a Orde desde o estranxeiro baixo a protección do duque de Saxe. En 1785, o edicto confirmouse e así se deu comezo ás persecucións e arrestos dos membros da sociedade.

Os plans máis secretos dos Illuminati foron revelados por casualidade a noite do 10 de xullo de 1784, cando un mensaxeiro de Weishaupt identificado como o abade Lanz, morreu inesperadamente por mor dun raio. O seu cadáver foi levado á capela de san Emmeran por habitantes da zona e aí entre os seus hábitos atopáronse os importantes documentos que trataban sobre os plans secretos da conquista mundial. A policía de Baviera indagou os detalles da conspiración, dando a coñecer ao emperador Francisco I do Sacro Imperio Romano Germánico, o complot tramado contra todas as monarquías, en especial a de Francia, onde máis tarde, en 1789, xestaríase a chamada Revolución Francesa e a caída de Luís XVI e María Antonieta, os seus últimos monarcas.
Os documentos foron publicados polo goberno bávaro, alertando así á nobreza e o clero de Europa, con todo, pouco despois convencéronse de que a conspiración fora destruída debido á disolución oficial dos Illuminati, xunto co desterro de Weishaupt e a detención de numerosos adeptos.

O protocolo de Kyoto.

O Protocolo de Kioto sobre o cambio climático é un acordo internacional que ten por obxectivo reducir as emisións de seis gases que causan o quecemento global: dióxido de carbono (CO2), gas metano (CH4) e óxido nitroso (N2Ou), ademais de tres gases industriais fluorados: Hidrofluorocarbonos (HFC), Perfluorocarbonos (PFC) e Hexafluoruro de xofre (SF6), nunha porcentaxe aproximada de polo menos un 5%, dentro do período que vai desde o ano 2008 ao 2012, en comparación ás emisións ao ano 1990. Por exemplo, si a contaminación destes gases no ano 1990 alcanzaba o 100%, ao termo do ano 2012 deberá ser polo menos do 95%. Isto non significa que cada país deba reducir as súas emisións de gases regulados nun 5% como mínimo, senón que este é unha porcentaxe a nivel global e, pola contra, cada país obrigado por Kioto ten as súas propias porcentaxes de emisión que debe diminuír.

Antecedentes:

O 11 de decembro de 1997 os países industrializados comprometéronse, na cidade de Kioto, a executar un conxunto de medidas para reducir os gases de efecto invernadoiro. Os gobernos signatarios de devanditos paises pactaron reducir en polo menos un 5% en media as emisións contaminantes entre 2008 e 2012, tomando como referencia os niveis de 1990. O acordo entrou en vigor o 16 de febreiro de 2005, despois da ratificación por parte de Rusia o 18 de novembro de 2004.
O obxectivo principal é diminuír o cambio climático antropogénico cuxa base é o efecto invernadoiro. Segundo as cifras da ONU, prevese que a temperatura media da superficie do planeta aumente entre 1,4 e 5,8 °C de aquí a 2100, a pesar que os invernos son máis fríos e violentos. Isto coñécese como Quecemento global. «Estes cambios repercutirán gravemente no ecosistema e nas nosas economías», sinala a Comisión Europea sobre Kioto.

Entrada en vigor:

Estableceuse que o compromiso sería de obrigatorio cumprimento cando o ratificasen os países industrializados responsables de, polo menos, un 55% das emisións de CO2. Coa ratificación de Rusia en novembro de 2004, despois de conseguir que a UE pague a reconversión industrial, así como a modernización das súas instalacións, en especial as petroleiras, o protocolo entrou en vigor.
Ademais do cumprimento que estes países fixeron en canto á emisión de gases de efecto invernadoiro promoveuse tamén a xeración dun desenvolvemento sustentable, de tal forma que se utilice tamén enerxías non convencionais e así diminúa o quecemento global.
Respecto dos países en desenvolvemento, o Protocolo non esixe a baixar as súas emisións, aínda que si deben dar acenos dun cambio nas súas industrias.
O goberno de Estados Unidos asinou o acordo pero non o ratificou (nin Bill Clinton, nin George W. Bush), polo que a súa adhesión só foi simbólica até o ano 2001 no cal o goberno de Bush retirouse do protocolo, segundo a súa declaración, non porque non compartise a súa idea de fondo de reducir as emisións, senón porque considera que a aplicación do Protocolo é ineficiente (Estados Unidos, con apenas o 4% da poboación mundial, consome ao redor do 25% da enerxía fósil e é o maior emisor de gases contaminantes do mundo) e inxusta ao involucrar só aos países industrializados e excluír das restricións a algúns dos maiores emisores de gases en vías de desenvolvemento (China e India en particular), o cal considera que prexudicaría gravemente a economía estadounidense

Copenhague 2009:O futuro do planeta xógase sobre o tableiro climático.

Uns 20.000 delegados de 190 países asistirán desde o vindeiro luns, 7 de decembro, e até o venres 18, en Copenhague (Dinamarca) á 15 Conferencia das Partes da Convención da ONU sobre Cambio Climático (COP15) que debería alumar o futuro acordo mundial de redución de emisións de CO2. O novo texto tería que substituír ao Protocolo de Kioto a partir de 2013 para facer fronte ao quecemento global.

Este cume, que terá lugar no Bela Center da capital danesa, debe "pasar a historia" polo éxito na consecución dun acordo pero tamén polo número de asistentes.

En todo caso, xa se descartou a posibilidade de que Conpenhague culmine cun Tratado Internacional con texto articulado, aínda que a responsable española ve "perfectamente posible" un acordo vinculante, ou o que é o mesmo, unha 'COP decisión', cunha "referencia expresa" a que se traduza de forma inmediata nun tratado. Polo momento, sitúanse ao carón do taboleiro de xogo os países desenvolvidos e, ao outro, os países en desenvolvemento (emerxentes e pobres).
Segundo as previsións dos científicos da ONU (IPCC), os primeiros deberían adoptar compromisos verificados de redución de emisións de gases de efecto invernadoiro entre un 25 e un 40% en 2020 con respecto aos niveis de 1990.

Os segundos poderían continuar incrementando as súas emisións, pero entre un 15 e 30% menos do que o farían si non tomasen ningunha medida, no mesmo horizonte temporal. Todo iso para evitar que a temperatura media do planeta non creza en máis de dous graos centígrados a finais do século XXI, unha cifra que, en todo caso, non aparece plasmada en ningún acordo da COP.

A UE foi a primeira que hai un ano adoptou unilateralmente un descenso das súas emisións nun 20% en 2020 con respecto aos niveis de 1990 e nos últimos días outros países anunciaron compromisos. Entre eles, o presidente de Estados Unidos, Barack Obama, ofrece unha redución do 17%, agora ben, respecto de 2005, o que en realidade significa un recorte do 5,5% respecto de 1990. A eles, uníronse outros países ricos como Xapón, Australia e Rusia.

A solución a un 30% na UE, en Copenhague:

En principio, o compromiso anunciado por Obama non é suficiente para que a UE tome a decisión de incrementar o seu até o 30%, como prometeu si outros países desenvolvidos realizan un esforzo equivalente ao dos europeos.

En canto aos países en desenvolvemento, os anuncios de China e India, que se suman a outros realizados xa por México, Chile, Indonesia ou Sudáfrica, animaron as negociacións. Con todo, segundo Ribeira, é necesario comprobar que significan exactamente os compromisos adiantados por estes países e en que medida achéganse ás propostas dos científicos.
Ademais da redución de gases a curto prazo, o futuro acordo debe recuperar un sinal claro a medio e longo prazo, en 2050; definir a cooperación para a adaptación ao quecemento; deseñar un sistema de recoñecemento de valor para frear a deforestación; incrementar notablemente a transferencia tecnolóxica e os recursos financeiros (100.000 millóns de euros adicionais/ano na contorna de 2020, segundo a UE) a través de recursos domésticos, mercados de carbono e solidariedade vía presupostos adicional á Axuda Oficial ao Desenvolvemento; e determinar un sistema de monitoreo transparente que dea credibilidade.

Xunto con iso, aínda hai que traballar intensamente nos acordos relacionados coas emisións en aviación e navegación marítima e dilucidar si as negociacións paralelas sobre os mecanismos previstos no Protocolo de Kioto incorpóranse ou non ao futuro acordo.

Outras páxinas de noticias son:

http://copenhagen2009.blogspot.com/

http://es.cop15.dk/

http://www.ecologiablog.com/post/815/copenhague-2009-%C2%BFservira-para-algo-la-cumbre-sobre-cambio-climatico

Galaxias

Unha galaxia é un masivo sistema de estrelas, nubes de gas, planetas, po, materia escura, e quizáis enerxía escura, unidos gravitacionalmente. A cantidade de estrelas que forman unha galaxia é variable, desde as ananas, con 1026, até as xigantes, con 1044 estrelas (segun datos da NASA). Formando parte dunha galaxia existen subestructuras como as nebulosas, os cúmulos estelares e os sistemas estelares múltiples.

Unha forma común é a de galaxia elíptica, que, como o indica o seu nome, ten o perfil luminoso dunha elipse. As galaxias espirais teñen forma circular pero con estrutura de brazos curvos envoltos en po.

Estímase que existen máis de cen mil millóns (1011) de galaxias no universo observable. A maioría das galaxias teñen un diámetro entre cen e cen mil parsecs e están usualmente separadas por distancias da orde dun millón de parsecs. O espazo intergaláctico está composto por un tenue gas, cuxa densidade media non supera un átomo por metro cúbico. A maioría das galaxias están dispostas nunha xerarquía de agregados, chamados cúmulos, que á súa vez poden formar agregados máis grandes, chamados supercúmulos.

Especúlase que a materia escura constitúe o 90% da masa na maioría das galaxias. A natureza deste compoñente non está ben comprendida. Hai evidencias que suxiren a existencia de buracos negros supermasivos no núcleo dalgunhas galaxias. A Vía Láctea, que acolle ao noso Sistema Solar, parece ter un destes obxectos no seu núcleo.

Un pouco de historia:

En 1610, Galileo Galilei usou un telescopio para estudar a cinta lechosa no ceo nocturno, chamada Vía Láctea, e descubriu que está composta por unha inmensa cantidade de pequenas estrelas.

No ano 1755, Kant afirmaba que a Vía Lactea era un sistema formado por miles de sistemas solares como o noso, agrupados nunha estrutura de orde superior, de características similares ás dos sistemas planetarios: sensiblemente plana, de forma elíptica, en movemento de rotación ao redor dun centro e rexidas pola mesma mecánica celeste. Segundo o seu razoamento, estas galaxias teóricas serían visibles desde a Terra como nubes ovaladas de luz tenue, sen que fose posible distinguir as estrelas individuais dentro delas.

No século XVIII, Charles Messier compiló un catálogo que contiña as 109 nebulosas máis brillantes (obxectos celestes de aparencia nebulosa), seguido máis tarde polo catálogo, con cincocentas nebulosas, elaborado por William Herschel. En 1845, Lord Rosse construíu un novo telescopio e este permitiulle distinguir a nebulosas elípticas das circulares. Este telescopio permite ver de maneira parcial para poder distinguir nalgunhas destas nebulosas fontes puntuais individuais de luz, confirmando de maneira parcial as anteriores conxecturas de Kant.

O Big Bang

En cosmología física, a teoría do Big Bang ou teoría da gran explosión é un modelo científico que trata de explicar a orixe do Universo e o seu desenvolvemento posterior a partir dunha singularidade espaciotemporal. Tecnicamente, trátase do concepto de expansión do Universo desde unha singularidade primigenia. O termo "Big Bang" utilízase tanto para referirse especificamente ao momento no que se iniciou a expansión observable do Universo (cuantificada na lei de Hubble), como nun sentido máis xeral para referirse ao paradigma cosmológico que explica a orixe e a evolución do mesmo.

Futuro do universo:

Antes das observacións da enerxía escura, os cosmólogos consideraron dous posibles escenarios para o futuro do universo. Se a densidade de masa do Universo atópase sobre a densidade crítica, entón o Universo alcanzaría un tamaño máximo e logo comezaría a colapsarse. Este faríase máis denso e máis quente novamente, terminando nun estado similar ao estado no cal empezou nun proceso chamado Big Crunch. Doutra banda, se a densidade no Universo é igual ou menor á densidade crítica, a expansión diminuiría a súa velocidade, pero nunca se detería. A formación de estrelas cesaría mentres o Universo en crecemento faríase menos denso cada vez. A media da temperatura do universo podería achegarse asintóticamente ao cero absoluto (-273,15 °C). Os buracos negros se evaporarían por efecto da radiación de Hawking. A entropía do universo incrementaríase ata o punto en que ningunha forma de enerxía podería ser extraída del, un escenario coñecido como morte térmica. Máis aínda, se existe a descomposición do protón, proceso polo cal un protón decaería a partículas menos masivas emitindo radiación no proceso, entón todo o hidróxeno, a forma predominante do materia bariónica no universo actual, desaparecería a moi longo prazo, deixando só radiación.

As observacións modernas da expansión acelerada implican que cada vez unha maior parte do universo visible na actualidade quedará máis aló do noso horizonte de sucesos e fóra de contacto. Descoñécese cal sería o resultado deste evento. O modelo Lambda-CMD do universo contén enerxía escura na forma dunha constante cosmológica (dalgún xeito similar á que incluíra Einstein na súa primeira versión das ecuacións de campo). Esta teoría suxire que só os sistemas mantidos gravitacionalmente, como as galaxias, manteríanse xuntos, e eles tamén estarían suxeitos á morte térmica a medida que o universo arrefriásese e expandise. Outras explicacións da enerxía escura-chamadas teorías da enerxía pantasma suxiren que os cúmulos de galaxias e finalmente as galaxias mesmas se desgarrarán pola eterna expansión do universo, no chamado Big Rip.

Os buratos negros.

Un buraco negro ou foxo negro é unha rexión finita do espazo-tempo provocada por unha gran concentración de masa no seu interior, con enorme aumento da densidade, o que provoca un campo gravitatorio tal que ningunha partícula material, nin sequera os fotóns de luz, poden escapar da devandita rexión.

A curvatura do espazo-tempo ou «gravidade dun buraco negro» provoca unha singularidade envolta por unha superficie pechada, chamada horizonte de sucesos. Isto é debido á gran cantidade de enerxía do obxecto celeste. A partir da superficie límite do espazo, ningunha partícula pode saír, incluíndo a luz. Nos anos 70, Hawking, Ellis e Penrose demostraron varios teoremas importantes sobre a ocorrencia e xeometría dos buracos negros. Previamente, en 1963, Roy Kerr demostrara que nun espazo-tempo de catro dimensións todos os buracos negros debían ter unha xeometría case-esférica determinada por tres parámetros: a súa masa M, a súa carga eléctrica total e e o seu momento angular L.
Crese que no centro da maioría das galaxias, entre elas a Vía Láctea, hai buracos negros supermasivos. A existencia de buracos negros está apoiada en observacións astronómicas, en especial a través da emisión de raios X por estrelas binarias e galaxias activas.

A orixe dos buratos negros foi exposta polo astrofísico Stephen Hawking no seu libro titulado Buratos negros e a historia do tempo. Alí el mesmo comenta o proceso que dá orixe á formación dos buratos negros.

Devandito proceso comeza posteriormente á morte dunha xigante vermella (estrela de gran masa. Tras varios miles de millóns de anos de vida, a forza gravitatoria da devandita estrela comeza a exercer forza sobre si mesma orixinando unha masa concentrada nun pequeno volume, converténdose dese modo nunha anana branca. Neste punto,devandito proceso pode proseguir ata o colapso do devandito astro polo auto atracción gravitatoria que termina por converter a esta anana branca nun buraco negro. Este proceso acaba por reunir unha forza de atracción tan forte que atrapa ata a luz que está nel.

No universo hai materia,pero...¿e a antimateria?

A materia normal como a coñecemos, está composta de átomos, as distintas organizacións de distintos átomos forman todos os tipos de moléculas e estes á súa vez a materia. Estes átomos están compostos por electróns, protones e neutróns, os elementos mais pequenos coñecidos (sen ter en conta os quarks). A antimateria componse do mesmo xeito, de algo chamado anti-átomos, que estan formados por antielectróns (ou tamén chamados positrones), antiprotones e o estraño antineutrón.

Paul Adrien Maurice Dirac deducíu, fundándose nunha análise matemática das propiedades inherentes ás particulas subatomicas, que cada particula deberia ter a súa 'antiparticula'. Así pois, deberia haber un 'antielectrón' identico ao electrón, salvo pola súa carga, que seria positiva, e non negativa, e un 'antiprotón' con carga negativa no canto de positiva. Pero... ¿Que é realmente a antimateria e en que se diferencian os electróns, protones e neutróns dos antielectrones, antiprotones e os antineutrones?

A antimateria é materia constituída pola antiparticulas (antielectróns, antiprotóns e antineutrones).A diferenza entre eles é a carga electrica, son idénticas en aspecto físico e en constitución, os seus movementos rotatorios invertíronse, o polo sur magnetico, por dicilo asi, esta arriba e non abaixo, desta maneira a súa carga eléctrica é a oposta do que deveria de ser.

O positron é a contrapartida do electron pola súa carga contraria, e o antiproton é tambien 'anti' pola súa carga. Pero... por que di anti a unha partícula que posúe carga neutra?

O antielectron é tan estable como o electron, de feito é identico ao electron en todos os seus aspectos, excepto na súa carga electrica. A súa existencia pode ser indefinida. Aínda que a media de 'vida' é dunha millonésima de segundo, ata que se atopa cun electron, durante un momento relampagueante quedasen asociados o electron e o positron; ambas as partículas virasen ao redor dun centro de forza comun. Pero a existencia deste sistema, como máximo, durará unha diezmillonesima de segundo xa que se combinan o positron e o electron.

Cando se combinan as dúas particulas opostas, prodúcese unha neutralizacion mutua e literalmente desaparecen, non deixan nin rastro de materia ('aniquilamiento mutuo'). Pero como sabemos a materia do mesmo xeito que a energia non pode desaparecer, como resultado disto queda a energia en forma de radiacion gamma. De tal forma como habia suxerido o xenio Albert Einstein: a materia pode converterse en enerxia, e viceversa.

No acelerador de partículas do CERN están intentando obter antimateria,pero...¿é algo bo ou será capaz de crear un burato negro que se trague a todo o universo...?

Os cinco científcos máis famosos da historia.

Albert Einstein (Ulm,1879-Princeton,1955) foi un físico de orixe alemá, nacionalizado posteriormente,suízo e estadounidense. Está considerado como o científico máis importante do século XX, ademais de ser o máis coñecido.En 1915 presentou a Teoría Xeral da Relatividad, na que reformulou por completo o concepto de gravidade. Unha das consecuencias foi o surximento do estudo científico da orixe e evolución do Universo pola rama da física denominada cosmoloxía. En 1919, cando as observacións británicas dunha eclipse solar confirmaron as súas predicións acerca da curvatura da luz, foi idolatrado pola prensa.Einstein converteuse nun icono popular da ciencia mundialmente famoso, un privilexio ao alcance de moi poucos científicos.

Arquímedes de Siracusa ( Grecia 287 a. C.- 212 a. C.) foi un matemático grego, físico, enxeñeiro, inventor e astrónomo. Aínda que se coñecen poucos detalles da súa vida, é considerado un dos científicos máis importantes da antigüidade clásica. Entre os seus avances en física atópanse os seus fundamentos en hidrostática, estática e a explicación do principio da palanca. É recoñecido por deseñar innovadoras máquinas, incluíndo armas de asedio e o parafuso de Arquímedes, que leva o seu nome. Experimentos modernos probaron afirmacións de que Arquímedes deseñou máquinas capaces de sacar barcos inimigos da auga e prender lume utilizando unha serie de espellos.
Xeralmente, considérase a Arquímedes un dos máis grandes matemáticos da historia, e o máis grande da antigüidade.Usou o método de esgotamento para calcular a área baixa o arco dunha parábola coa sumatoria dunha serie infinita, e deu unha aproximación extremadamente precisa do número Pi.Tamén definiu a espiral, fórmulas para os volumes das superficies de revolución e un enxeñoso sistema para expresar números moi longos.


Leonardo dei Ser Piero dá Vinci (Italia, 1452-Francia,1519) foi un arquitecto, escultor, pintor, inventor, músico, enxeñeiro e o home do Renacemento por excelencia. Humanista de primeira liña, está amplamente considerado como un dos máis grandes pintores de todos os tempos e quizá a persoa con máis variados talentos da historia.


Galileo Galilei (Pisa,1564 - Florencia, 1642), foi un astrónomo, filósofo, matemático e físico que estivo relacionado estreitamente coa revolución científica. Eminente home do Renacemento, mostrou interese por case todas as ciencias e artes (música, literatura, pintura). Os seus logros inclúen a mellora do telescopio, gran variedade de observacións astronómicas, a primeira lei do movemento e un apoio determinante para o copernicanismo. Foi considerado como o «pai da astronomía moderna», o «pai da física moderna» e o «pai da ciencia».
O seu traballo experimental é considerado complementario aos escritos de Francis Bacon no establecemento do moderno método científico e a súa carreira científica é complementaria á de Johannes Kepler. O seu traballo considérase unha ruptura das asentadas ideas aristotélicas e o seu enfrontamento coa Igrexa católica Romana adoita tomarse como o mellor exemplo de conflito entre a autoridade e a liberdade de pensamento na sociedade occidental.

Sir Isaac Newton (Reino Unido,1643-1727) foi un físico, filósofo, inventor, alquimista e matemático inglés, autor dos "Philosophiae naturalis principia mathematica", máis coñecidos como os "Principia", onde describiu a lei de gravitación universal e estableceu as bases da Mecánica Clásica mediante as leis que levan o seu nome. Entre os seus outros descubrimentos científicos destacan os traballos sobre a natureza da luz e a óptica e o desenvolvemento do cálculo matemático.
Newton foi o primeiro en demostrar que as leis naturais que gobernan o movemento na Terra e as que gobernan o movemento dos corpos celestes son as mesmas. É, a miúdo, cualificado como o científico máis grande de todos os tempos, e a súa obra como a culminación da Revolución científica.
Entre os seus achadegos científicos atópanse os seguintes: o descubrimento de que o espectro de cor que se observa cando a luz branca pasa por un prisma é inherente a esa luz, en lugar de provir do prisma (como fora postulado por Roger Bacon no século XIII); a súa argumentación sobre a posibilidade de que a luz estivese composta por partículas; o seu desenvolvemento dunha lei de condución térmica, que describe a taxa de arrefriado dos obxectos expostos ao aire; os seus estudos sobre a velocidade do son no aire; e a súa proposta dunha teoría sobre a orixe das estrelas.

Mulleres científicas da historia

En física Albert Einstein e Isaac Newton, en sociología Auguste Comte, en antropoloxía Claude Lévi-Strauss ou Bronislaw Malinowski, en matemáticas Blaise Pascal, en psicoloxía Sigmund Freud.Os científicos famosos son incontables por disciplina, e sexan famosos ou non, a realidade é que en xeral se trata de homes.

Pero que hai das mulleres científicas? As universidades forman miles de futuras científicas, pero á hora de ocupar primeiras planas o certo é que a nosa sociedade as relega. Por iso, L?Oreal e New Scientist realizaron unha meritoria enquisa para reivindicar o papel das mulleres na ciencia listando o dez científicas máis importantes da historia.

A soada química, Marie Curie, cabeza principal dos nosos coñecementos químicos da radiación, ocupa o primeiro lugar.As outras científicas famosas son:

1.Marie Curie(1867,Polonia-1934,Francia). Investigadora da radioactividade.

2. Rosalind Franklin.(Londres,1920-1958) Biofísica crucial para o coñecemento do ADN.

3. Hipatia(Alexandría, Exipto, 355 ó 370-Ibidem, 415 ó 416). Fiolósofa neoplatónica destacada en matemáticas e astronomía.

4. Jocelyn Bell Burnell.(Belfast,1943)Astrofísica descubridora da primeira radioseñal de pulsar.

5. Ada Lovelace.(Londres,Reino Unido,1815-1852) Pioneira en programación informática.

6. Lise Meitner.(Viena, 1878 - Cambridge, 1968) Física descubridora do protactinio.

7. Dorothy Crowfoot Hodgkin.( O Cairo, Imperio Británico 1910 - Shiptons-on-Stour, Inglaterra 1994 ) Química pioneira na aplicación de raios X á bioquímica.

8. Sophie Germain.(Francia,1776 ? 1831) Matemática francesa destacada na súa achegue á teoría de números.

9. Rachel Carson.(Estados Unidos,1907 - 1964) Figura clave en ecoloxía e a xeración de conciencia ambiental.

10. Jane Goodall.(Londres,1934) Primatóloga que estudou o uso de ferramentas en chimpancés.

Hypatia de Alexandría.

Hipatia (Alexandría, 355 ó 370 - Ibídem, marzo de 415 ó 416 ) foi unha filósofa e mestra neoplatónica romana, natural de Exipto,que destacou nos campos das Matemáticas e a Astronomía,membro e líder da Escola neoplatónica de Alexandría a comezos do século V.


Seguidora de Plotino, cultivou os estudos lóxicos e as ciencias exactas, levando unha vida ascética. Educou a unha selecta escola de aristócratas cristiáns e pagáns que ocuparon altos cargos, destacándose entre eles o bispo de Ptolemaida, Sinesio de Cirene,que mantivo unha importante correspondencia coa súa mestra, Hesiquio o Hebreo e Orestes, que era prefecto imperial de Exipto cando morreu a filósofa alejandrina.
Filla e discípula do astrónomo Teón, Hipatia é a primeira muller matemática da historia da humanidade da que temos un coñecemento razoablemente seguro e detallado. Escribiu libros sobre xeometría, álxebra e astronomía, mellorou o deseño dos primitivos astrolabios(instrumentos que permiten determinar as posicións das estrelas sobre a bóveda celeste)e inventou un hidrómetro.

Hipatia morreu a unha idade avanzada, 45 ó 60 anos (dependendo de cal sexa a súa data correcta de nacemento), linchada por unha turba de cristiáns. O seu asasinato produciuse no marco da hostilidade cristiá cara ao declinante paganismo e as loitas políticas entre as distintas faccións da Igrexa, o patriarcado alejandrino e o poder imperial, representado en Exipto polo prefecto Orestes, ex alumno da filósofa. A fonte antiga máis próxima aos feitos (a Historia Eclesiástica de Sócrates Escolástico) afirma que a morte de Hipatia foi causa de non pouco oprobio para o Patriarca Cirilo de Alexandría e a igrexa de Alexandría.4 Outras fontes antigas, tanto pagás como cristiás (Damascio, Juan de Nikiû), insisten na responsabilidade do Patriarca e a súa contorna, polo que moitos consideran probada ou moi probable a implicación de Cirilo nos feitos, aínda que o debate sobre o tema segue aberto.


O seu carácter singular de muller entregada ao pensamento e o ensino en plena Tardoantigüedad, a súa fidelidade ao paganismo no momento de auxe do catolicismo teodosiano como nova relixión do Estado, e a súa morte a mans de cristiáns conferíronlle gran fama. A figura de Hipatia converteuse nun verdadeiro mito: desde a época da Ilustración preséntalla como a unha "mártir da ciencia" e símbolo do fin do pensamento clásico ante o avance do Cristianismo.Con todo, na actualidade destácase que o seu asasinato foi un caso excepcional e que, de feito, a escola neoplatónica alejandrina perdurou até o século VII.Pola súa banda, os movementos feministas reivindicárona como paradigma de muller liberada.

Hipatia morreu a unha idade avanzada, 45 ó 60 anos (dependendo de cal sexa a súa data correcta de nacemento), linchada por unha turba de cristiáns. O seu asasinato produciuse no marco da hostilidade cristiá cara ao declinante paganismo e as loitas políticas entre as distintas faccións da Igrexa, o patriarcado alejandrino e o poder imperial, representado en Exipto polo prefecto Orestes, ex alumno da filósofa.

A fonte antiga máis próxima aos feitos (a Historia Eclesiástica de Sócrates Escolástico) afirma que a morte de Hipatia foi causa de non pouco oprobio para o Patriarca Cirilo de Alexandría e a igrexa de Alexandría. Outras fontes antigas, tanto pagás como cristiás (Damascio, Juan de Nikiû), insisten na responsabilidade do Patriarca e a súa contorna, polo que moitos consideran probada ou moi probable a implicación de Cirilo nos feitos, aínda que o debate sobre o tema segue aberto.

Científicos.

A filosofía da ciencia trata sobre a forma de desenvolver, avaliar e modificar as teorías, e se a ciencia é capaz de revelar a verdade oculta de entidades e procesos da natureza.

O seu obxecto é tan antigo e está tan estendido coma a propia ciencia. Algúns científicos teñen demostrado un gran interese pola filosofía da ciencia e algúns, como Galileo, Isaac Newton e Einstein fixeron contribucións importantes.

Moitos científicos, con todo, déronse por satisfeitos, deixando a filosofía da ciencia ós filósofos, e prefiren seguir "facendo ciencia" en vez de adicar máis tempo para analizar máis xenericamente "como se fai a ciencia".

Entre os filósofos, a filosofía da ciencia sempre foi unha cuestión central, dentro da tradición do mundo occidental;entre as figuras máis importantes antes do século XX inclúen Aristóteles, René Descartes, Locke, Hume, Immanuel Kant e John Stuart Mill.

Gran parte da filosofía da ciencia está básicamente ligada á epistemoloxía, teoría do coñecemento, unha cuestión que ten sido considerado por case todos os filósofos.

Enerxía nuclear.

A enerxía nuclear procede de reaccións de fisión ou fusión de átomos nas que se liberan xigantescas cantidades de enerxía que se usan para producir electricidade.
En 1956 púxose en marcha, en Inglaterra, a primeira planta nuclear xeradora de electricidade para uso comercial. En 1990 había 420 reactores nucleares comerciais en 25 paises que producían o 17% da electricidade do mundo.

Nos anos cincuenta e sesenta esta forma de xenerar enerxía foi acollida con entusiasmo, dado o pouco combustible que consumía (con un só kilo de uranio se podía producir tanta enerxía como con 1000 toneladas de carbón). Pero xa na década dos 70 e especialmente na dos 80 cada vez houbo máis voces que alertaron sobre os perigos da radiación, sobre todo en caso de accidentes.
O risco de accidente grave nunha central nuclear ben construída e manexada é moi baixo, pero algúns destes acidentes, especialmente o de Chernobyl (1986) que aconteceu nunha central da antiga Unión Soviética, construida con moi deficientes medidas de seguridade e sometida a uns riscos de funcionamento importantes, fixeron que en moitos países a opinión pública se opuxese á continuación ou ampliación dos programas nucleares. Ademais xurdiu outro problema de difícil solución: o do almacenamento dos residuos nucleares de alta actividade.

Obtención de enerxía por fisión nuclear convencional
O sistema máis usado para xerar enerxía nuclear utiliza o uranio como combustíble. En concreto úsase o isótopo 235 do uranio que é sometido a fisión nuclear nos reactores. Neste proceso o núcleo do átomo de uránio (U-235) é bombardeado por neutróns e rómpese orixinándose dous átomos dun tamaño aproximadamente a metade do de uránio e liberándose dous ou tres neutróns que inciden sobre átomos de U-235 veciños, que vóltanse a romper, orixinándose unha reacción en cadea.

A fisión controlada do U-235 libera unha gran cantidade de enerxía que se usa na planta nuclear para convertir auga en vapor. Con este vapor móvese unha turbina que xenera electricidade.
O mineral de uranio atópase na natureza en cantidades limitadas. É polo tanto un recurso non renovable. Acostuma acharse case sempre xunto a rocas sedimentarias. Hai depósitos importantes deste mineral en Norteamérica (27,4% das reservas mundiais), África (33%) e Australia (22,5%).

O mineral do uranio contén tres isótopos: U-238 (9928%), U-235 (0,71%) e U-234 (menos que o 0,01%). Dado que o U-235 encóntrase nunha pequena proporción, o mineral debe ser enriquecido (purificado e refinación), ata aumentar a concentración de U-235 a un 3%, facéndoo así útil para a reacción.