Os buratos negros.

Un buraco negro ou foxo negro é unha rexión finita do espazo-tempo provocada por unha gran concentración de masa no seu interior, con enorme aumento da densidade, o que provoca un campo gravitatorio tal que ningunha partícula material, nin sequera os fotóns de luz, poden escapar da devandita rexión.

A curvatura do espazo-tempo ou «gravidade dun buraco negro» provoca unha singularidade envolta por unha superficie pechada, chamada horizonte de sucesos. Isto é debido á gran cantidade de enerxía do obxecto celeste. A partir da superficie límite do espazo, ningunha partícula pode saír, incluíndo a luz. Nos anos 70, Hawking, Ellis e Penrose demostraron varios teoremas importantes sobre a ocorrencia e xeometría dos buracos negros. Previamente, en 1963, Roy Kerr demostrara que nun espazo-tempo de catro dimensións todos os buracos negros debían ter unha xeometría case-esférica determinada por tres parámetros: a súa masa M, a súa carga eléctrica total e e o seu momento angular L.
Crese que no centro da maioría das galaxias, entre elas a Vía Láctea, hai buracos negros supermasivos. A existencia de buracos negros está apoiada en observacións astronómicas, en especial a través da emisión de raios X por estrelas binarias e galaxias activas.

A orixe dos buratos negros foi exposta polo astrofísico Stephen Hawking no seu libro titulado Buratos negros e a historia do tempo. Alí el mesmo comenta o proceso que dá orixe á formación dos buratos negros.

Devandito proceso comeza posteriormente á morte dunha xigante vermella (estrela de gran masa. Tras varios miles de millóns de anos de vida, a forza gravitatoria da devandita estrela comeza a exercer forza sobre si mesma orixinando unha masa concentrada nun pequeno volume, converténdose dese modo nunha anana branca. Neste punto,devandito proceso pode proseguir ata o colapso do devandito astro polo auto atracción gravitatoria que termina por converter a esta anana branca nun buraco negro. Este proceso acaba por reunir unha forza de atracción tan forte que atrapa ata a luz que está nel.

No universo hai materia,pero...¿e a antimateria?

A materia normal como a coñecemos, está composta de átomos, as distintas organizacións de distintos átomos forman todos os tipos de moléculas e estes á súa vez a materia. Estes átomos están compostos por electróns, protones e neutróns, os elementos mais pequenos coñecidos (sen ter en conta os quarks). A antimateria componse do mesmo xeito, de algo chamado anti-átomos, que estan formados por antielectróns (ou tamén chamados positrones), antiprotones e o estraño antineutrón.

Paul Adrien Maurice Dirac deducíu, fundándose nunha análise matemática das propiedades inherentes ás particulas subatomicas, que cada particula deberia ter a súa 'antiparticula'. Así pois, deberia haber un 'antielectrón' identico ao electrón, salvo pola súa carga, que seria positiva, e non negativa, e un 'antiprotón' con carga negativa no canto de positiva. Pero... ¿Que é realmente a antimateria e en que se diferencian os electróns, protones e neutróns dos antielectrones, antiprotones e os antineutrones?

A antimateria é materia constituída pola antiparticulas (antielectróns, antiprotóns e antineutrones).A diferenza entre eles é a carga electrica, son idénticas en aspecto físico e en constitución, os seus movementos rotatorios invertíronse, o polo sur magnetico, por dicilo asi, esta arriba e non abaixo, desta maneira a súa carga eléctrica é a oposta do que deveria de ser.

O positron é a contrapartida do electron pola súa carga contraria, e o antiproton é tambien 'anti' pola súa carga. Pero... por que di anti a unha partícula que posúe carga neutra?

O antielectron é tan estable como o electron, de feito é identico ao electron en todos os seus aspectos, excepto na súa carga electrica. A súa existencia pode ser indefinida. Aínda que a media de 'vida' é dunha millonésima de segundo, ata que se atopa cun electron, durante un momento relampagueante quedasen asociados o electron e o positron; ambas as partículas virasen ao redor dun centro de forza comun. Pero a existencia deste sistema, como máximo, durará unha diezmillonesima de segundo xa que se combinan o positron e o electron.

Cando se combinan as dúas particulas opostas, prodúcese unha neutralizacion mutua e literalmente desaparecen, non deixan nin rastro de materia ('aniquilamiento mutuo'). Pero como sabemos a materia do mesmo xeito que a energia non pode desaparecer, como resultado disto queda a energia en forma de radiacion gamma. De tal forma como habia suxerido o xenio Albert Einstein: a materia pode converterse en enerxia, e viceversa.

No acelerador de partículas do CERN están intentando obter antimateria,pero...¿é algo bo ou será capaz de crear un burato negro que se trague a todo o universo...?

Os cinco científcos máis famosos da historia.

Albert Einstein (Ulm,1879-Princeton,1955) foi un físico de orixe alemá, nacionalizado posteriormente,suízo e estadounidense. Está considerado como o científico máis importante do século XX, ademais de ser o máis coñecido.En 1915 presentou a Teoría Xeral da Relatividad, na que reformulou por completo o concepto de gravidade. Unha das consecuencias foi o surximento do estudo científico da orixe e evolución do Universo pola rama da física denominada cosmoloxía. En 1919, cando as observacións británicas dunha eclipse solar confirmaron as súas predicións acerca da curvatura da luz, foi idolatrado pola prensa.Einstein converteuse nun icono popular da ciencia mundialmente famoso, un privilexio ao alcance de moi poucos científicos.

Arquímedes de Siracusa ( Grecia 287 a. C.- 212 a. C.) foi un matemático grego, físico, enxeñeiro, inventor e astrónomo. Aínda que se coñecen poucos detalles da súa vida, é considerado un dos científicos máis importantes da antigüidade clásica. Entre os seus avances en física atópanse os seus fundamentos en hidrostática, estática e a explicación do principio da palanca. É recoñecido por deseñar innovadoras máquinas, incluíndo armas de asedio e o parafuso de Arquímedes, que leva o seu nome. Experimentos modernos probaron afirmacións de que Arquímedes deseñou máquinas capaces de sacar barcos inimigos da auga e prender lume utilizando unha serie de espellos.
Xeralmente, considérase a Arquímedes un dos máis grandes matemáticos da historia, e o máis grande da antigüidade.Usou o método de esgotamento para calcular a área baixa o arco dunha parábola coa sumatoria dunha serie infinita, e deu unha aproximación extremadamente precisa do número Pi.Tamén definiu a espiral, fórmulas para os volumes das superficies de revolución e un enxeñoso sistema para expresar números moi longos.


Leonardo dei Ser Piero dá Vinci (Italia, 1452-Francia,1519) foi un arquitecto, escultor, pintor, inventor, músico, enxeñeiro e o home do Renacemento por excelencia. Humanista de primeira liña, está amplamente considerado como un dos máis grandes pintores de todos os tempos e quizá a persoa con máis variados talentos da historia.


Galileo Galilei (Pisa,1564 - Florencia, 1642), foi un astrónomo, filósofo, matemático e físico que estivo relacionado estreitamente coa revolución científica. Eminente home do Renacemento, mostrou interese por case todas as ciencias e artes (música, literatura, pintura). Os seus logros inclúen a mellora do telescopio, gran variedade de observacións astronómicas, a primeira lei do movemento e un apoio determinante para o copernicanismo. Foi considerado como o «pai da astronomía moderna», o «pai da física moderna» e o «pai da ciencia».
O seu traballo experimental é considerado complementario aos escritos de Francis Bacon no establecemento do moderno método científico e a súa carreira científica é complementaria á de Johannes Kepler. O seu traballo considérase unha ruptura das asentadas ideas aristotélicas e o seu enfrontamento coa Igrexa católica Romana adoita tomarse como o mellor exemplo de conflito entre a autoridade e a liberdade de pensamento na sociedade occidental.

Sir Isaac Newton (Reino Unido,1643-1727) foi un físico, filósofo, inventor, alquimista e matemático inglés, autor dos "Philosophiae naturalis principia mathematica", máis coñecidos como os "Principia", onde describiu a lei de gravitación universal e estableceu as bases da Mecánica Clásica mediante as leis que levan o seu nome. Entre os seus outros descubrimentos científicos destacan os traballos sobre a natureza da luz e a óptica e o desenvolvemento do cálculo matemático.
Newton foi o primeiro en demostrar que as leis naturais que gobernan o movemento na Terra e as que gobernan o movemento dos corpos celestes son as mesmas. É, a miúdo, cualificado como o científico máis grande de todos os tempos, e a súa obra como a culminación da Revolución científica.
Entre os seus achadegos científicos atópanse os seguintes: o descubrimento de que o espectro de cor que se observa cando a luz branca pasa por un prisma é inherente a esa luz, en lugar de provir do prisma (como fora postulado por Roger Bacon no século XIII); a súa argumentación sobre a posibilidade de que a luz estivese composta por partículas; o seu desenvolvemento dunha lei de condución térmica, que describe a taxa de arrefriado dos obxectos expostos ao aire; os seus estudos sobre a velocidade do son no aire; e a súa proposta dunha teoría sobre a orixe das estrelas.

Mulleres científicas da historia

En física Albert Einstein e Isaac Newton, en sociología Auguste Comte, en antropoloxía Claude Lévi-Strauss ou Bronislaw Malinowski, en matemáticas Blaise Pascal, en psicoloxía Sigmund Freud.Os científicos famosos son incontables por disciplina, e sexan famosos ou non, a realidade é que en xeral se trata de homes.

Pero que hai das mulleres científicas? As universidades forman miles de futuras científicas, pero á hora de ocupar primeiras planas o certo é que a nosa sociedade as relega. Por iso, L?Oreal e New Scientist realizaron unha meritoria enquisa para reivindicar o papel das mulleres na ciencia listando o dez científicas máis importantes da historia.

A soada química, Marie Curie, cabeza principal dos nosos coñecementos químicos da radiación, ocupa o primeiro lugar.As outras científicas famosas son:

1.Marie Curie(1867,Polonia-1934,Francia). Investigadora da radioactividade.

2. Rosalind Franklin.(Londres,1920-1958) Biofísica crucial para o coñecemento do ADN.

3. Hipatia(Alexandría, Exipto, 355 ó 370-Ibidem, 415 ó 416). Fiolósofa neoplatónica destacada en matemáticas e astronomía.

4. Jocelyn Bell Burnell.(Belfast,1943)Astrofísica descubridora da primeira radioseñal de pulsar.

5. Ada Lovelace.(Londres,Reino Unido,1815-1852) Pioneira en programación informática.

6. Lise Meitner.(Viena, 1878 - Cambridge, 1968) Física descubridora do protactinio.

7. Dorothy Crowfoot Hodgkin.( O Cairo, Imperio Británico 1910 - Shiptons-on-Stour, Inglaterra 1994 ) Química pioneira na aplicación de raios X á bioquímica.

8. Sophie Germain.(Francia,1776 ? 1831) Matemática francesa destacada na súa achegue á teoría de números.

9. Rachel Carson.(Estados Unidos,1907 - 1964) Figura clave en ecoloxía e a xeración de conciencia ambiental.

10. Jane Goodall.(Londres,1934) Primatóloga que estudou o uso de ferramentas en chimpancés.

Hypatia de Alexandría.

Hipatia (Alexandría, 355 ó 370 - Ibídem, marzo de 415 ó 416 ) foi unha filósofa e mestra neoplatónica romana, natural de Exipto,que destacou nos campos das Matemáticas e a Astronomía,membro e líder da Escola neoplatónica de Alexandría a comezos do século V.


Seguidora de Plotino, cultivou os estudos lóxicos e as ciencias exactas, levando unha vida ascética. Educou a unha selecta escola de aristócratas cristiáns e pagáns que ocuparon altos cargos, destacándose entre eles o bispo de Ptolemaida, Sinesio de Cirene,que mantivo unha importante correspondencia coa súa mestra, Hesiquio o Hebreo e Orestes, que era prefecto imperial de Exipto cando morreu a filósofa alejandrina.
Filla e discípula do astrónomo Teón, Hipatia é a primeira muller matemática da historia da humanidade da que temos un coñecemento razoablemente seguro e detallado. Escribiu libros sobre xeometría, álxebra e astronomía, mellorou o deseño dos primitivos astrolabios(instrumentos que permiten determinar as posicións das estrelas sobre a bóveda celeste)e inventou un hidrómetro.

Hipatia morreu a unha idade avanzada, 45 ó 60 anos (dependendo de cal sexa a súa data correcta de nacemento), linchada por unha turba de cristiáns. O seu asasinato produciuse no marco da hostilidade cristiá cara ao declinante paganismo e as loitas políticas entre as distintas faccións da Igrexa, o patriarcado alejandrino e o poder imperial, representado en Exipto polo prefecto Orestes, ex alumno da filósofa. A fonte antiga máis próxima aos feitos (a Historia Eclesiástica de Sócrates Escolástico) afirma que a morte de Hipatia foi causa de non pouco oprobio para o Patriarca Cirilo de Alexandría e a igrexa de Alexandría.4 Outras fontes antigas, tanto pagás como cristiás (Damascio, Juan de Nikiû), insisten na responsabilidade do Patriarca e a súa contorna, polo que moitos consideran probada ou moi probable a implicación de Cirilo nos feitos, aínda que o debate sobre o tema segue aberto.


O seu carácter singular de muller entregada ao pensamento e o ensino en plena Tardoantigüedad, a súa fidelidade ao paganismo no momento de auxe do catolicismo teodosiano como nova relixión do Estado, e a súa morte a mans de cristiáns conferíronlle gran fama. A figura de Hipatia converteuse nun verdadeiro mito: desde a época da Ilustración preséntalla como a unha "mártir da ciencia" e símbolo do fin do pensamento clásico ante o avance do Cristianismo.Con todo, na actualidade destácase que o seu asasinato foi un caso excepcional e que, de feito, a escola neoplatónica alejandrina perdurou até o século VII.Pola súa banda, os movementos feministas reivindicárona como paradigma de muller liberada.

Hipatia morreu a unha idade avanzada, 45 ó 60 anos (dependendo de cal sexa a súa data correcta de nacemento), linchada por unha turba de cristiáns. O seu asasinato produciuse no marco da hostilidade cristiá cara ao declinante paganismo e as loitas políticas entre as distintas faccións da Igrexa, o patriarcado alejandrino e o poder imperial, representado en Exipto polo prefecto Orestes, ex alumno da filósofa.

A fonte antiga máis próxima aos feitos (a Historia Eclesiástica de Sócrates Escolástico) afirma que a morte de Hipatia foi causa de non pouco oprobio para o Patriarca Cirilo de Alexandría e a igrexa de Alexandría. Outras fontes antigas, tanto pagás como cristiás (Damascio, Juan de Nikiû), insisten na responsabilidade do Patriarca e a súa contorna, polo que moitos consideran probada ou moi probable a implicación de Cirilo nos feitos, aínda que o debate sobre o tema segue aberto.

Científicos.

A filosofía da ciencia trata sobre a forma de desenvolver, avaliar e modificar as teorías, e se a ciencia é capaz de revelar a verdade oculta de entidades e procesos da natureza.

O seu obxecto é tan antigo e está tan estendido coma a propia ciencia. Algúns científicos teñen demostrado un gran interese pola filosofía da ciencia e algúns, como Galileo, Isaac Newton e Einstein fixeron contribucións importantes.

Moitos científicos, con todo, déronse por satisfeitos, deixando a filosofía da ciencia ós filósofos, e prefiren seguir "facendo ciencia" en vez de adicar máis tempo para analizar máis xenericamente "como se fai a ciencia".

Entre os filósofos, a filosofía da ciencia sempre foi unha cuestión central, dentro da tradición do mundo occidental;entre as figuras máis importantes antes do século XX inclúen Aristóteles, René Descartes, Locke, Hume, Immanuel Kant e John Stuart Mill.

Gran parte da filosofía da ciencia está básicamente ligada á epistemoloxía, teoría do coñecemento, unha cuestión que ten sido considerado por case todos os filósofos.