O protocolo de Kyoto.

O Protocolo de Kioto sobre o cambio climático é un acordo internacional que ten por obxectivo reducir as emisións de seis gases que causan o quecemento global: dióxido de carbono (CO2), gas metano (CH4) e óxido nitroso (N2Ou), ademais de tres gases industriais fluorados: Hidrofluorocarbonos (HFC), Perfluorocarbonos (PFC) e Hexafluoruro de xofre (SF6), nunha porcentaxe aproximada de polo menos un 5%, dentro do período que vai desde o ano 2008 ao 2012, en comparación ás emisións ao ano 1990. Por exemplo, si a contaminación destes gases no ano 1990 alcanzaba o 100%, ao termo do ano 2012 deberá ser polo menos do 95%. Isto non significa que cada país deba reducir as súas emisións de gases regulados nun 5% como mínimo, senón que este é unha porcentaxe a nivel global e, pola contra, cada país obrigado por Kioto ten as súas propias porcentaxes de emisión que debe diminuír.

Antecedentes:

O 11 de decembro de 1997 os países industrializados comprometéronse, na cidade de Kioto, a executar un conxunto de medidas para reducir os gases de efecto invernadoiro. Os gobernos signatarios de devanditos paises pactaron reducir en polo menos un 5% en media as emisións contaminantes entre 2008 e 2012, tomando como referencia os niveis de 1990. O acordo entrou en vigor o 16 de febreiro de 2005, despois da ratificación por parte de Rusia o 18 de novembro de 2004.
O obxectivo principal é diminuír o cambio climático antropogénico cuxa base é o efecto invernadoiro. Segundo as cifras da ONU, prevese que a temperatura media da superficie do planeta aumente entre 1,4 e 5,8 °C de aquí a 2100, a pesar que os invernos son máis fríos e violentos. Isto coñécese como Quecemento global. «Estes cambios repercutirán gravemente no ecosistema e nas nosas economías», sinala a Comisión Europea sobre Kioto.

Entrada en vigor:

Estableceuse que o compromiso sería de obrigatorio cumprimento cando o ratificasen os países industrializados responsables de, polo menos, un 55% das emisións de CO2. Coa ratificación de Rusia en novembro de 2004, despois de conseguir que a UE pague a reconversión industrial, así como a modernización das súas instalacións, en especial as petroleiras, o protocolo entrou en vigor.
Ademais do cumprimento que estes países fixeron en canto á emisión de gases de efecto invernadoiro promoveuse tamén a xeración dun desenvolvemento sustentable, de tal forma que se utilice tamén enerxías non convencionais e así diminúa o quecemento global.
Respecto dos países en desenvolvemento, o Protocolo non esixe a baixar as súas emisións, aínda que si deben dar acenos dun cambio nas súas industrias.
O goberno de Estados Unidos asinou o acordo pero non o ratificou (nin Bill Clinton, nin George W. Bush), polo que a súa adhesión só foi simbólica até o ano 2001 no cal o goberno de Bush retirouse do protocolo, segundo a súa declaración, non porque non compartise a súa idea de fondo de reducir as emisións, senón porque considera que a aplicación do Protocolo é ineficiente (Estados Unidos, con apenas o 4% da poboación mundial, consome ao redor do 25% da enerxía fósil e é o maior emisor de gases contaminantes do mundo) e inxusta ao involucrar só aos países industrializados e excluír das restricións a algúns dos maiores emisores de gases en vías de desenvolvemento (China e India en particular), o cal considera que prexudicaría gravemente a economía estadounidense