Copenhague 2009:O futuro do planeta xógase sobre o tableiro climático.

Uns 20.000 delegados de 190 países asistirán desde o vindeiro luns, 7 de decembro, e até o venres 18, en Copenhague (Dinamarca) á 15 Conferencia das Partes da Convención da ONU sobre Cambio Climático (COP15) que debería alumar o futuro acordo mundial de redución de emisións de CO2. O novo texto tería que substituír ao Protocolo de Kioto a partir de 2013 para facer fronte ao quecemento global.

Este cume, que terá lugar no Bela Center da capital danesa, debe "pasar a historia" polo éxito na consecución dun acordo pero tamén polo número de asistentes.

En todo caso, xa se descartou a posibilidade de que Conpenhague culmine cun Tratado Internacional con texto articulado, aínda que a responsable española ve "perfectamente posible" un acordo vinculante, ou o que é o mesmo, unha 'COP decisión', cunha "referencia expresa" a que se traduza de forma inmediata nun tratado. Polo momento, sitúanse ao carón do taboleiro de xogo os países desenvolvidos e, ao outro, os países en desenvolvemento (emerxentes e pobres).
Segundo as previsións dos científicos da ONU (IPCC), os primeiros deberían adoptar compromisos verificados de redución de emisións de gases de efecto invernadoiro entre un 25 e un 40% en 2020 con respecto aos niveis de 1990.

Os segundos poderían continuar incrementando as súas emisións, pero entre un 15 e 30% menos do que o farían si non tomasen ningunha medida, no mesmo horizonte temporal. Todo iso para evitar que a temperatura media do planeta non creza en máis de dous graos centígrados a finais do século XXI, unha cifra que, en todo caso, non aparece plasmada en ningún acordo da COP.

A UE foi a primeira que hai un ano adoptou unilateralmente un descenso das súas emisións nun 20% en 2020 con respecto aos niveis de 1990 e nos últimos días outros países anunciaron compromisos. Entre eles, o presidente de Estados Unidos, Barack Obama, ofrece unha redución do 17%, agora ben, respecto de 2005, o que en realidade significa un recorte do 5,5% respecto de 1990. A eles, uníronse outros países ricos como Xapón, Australia e Rusia.

A solución a un 30% na UE, en Copenhague:

En principio, o compromiso anunciado por Obama non é suficiente para que a UE tome a decisión de incrementar o seu até o 30%, como prometeu si outros países desenvolvidos realizan un esforzo equivalente ao dos europeos.

En canto aos países en desenvolvemento, os anuncios de China e India, que se suman a outros realizados xa por México, Chile, Indonesia ou Sudáfrica, animaron as negociacións. Con todo, segundo Ribeira, é necesario comprobar que significan exactamente os compromisos adiantados por estes países e en que medida achéganse ás propostas dos científicos.
Ademais da redución de gases a curto prazo, o futuro acordo debe recuperar un sinal claro a medio e longo prazo, en 2050; definir a cooperación para a adaptación ao quecemento; deseñar un sistema de recoñecemento de valor para frear a deforestación; incrementar notablemente a transferencia tecnolóxica e os recursos financeiros (100.000 millóns de euros adicionais/ano na contorna de 2020, segundo a UE) a través de recursos domésticos, mercados de carbono e solidariedade vía presupostos adicional á Axuda Oficial ao Desenvolvemento; e determinar un sistema de monitoreo transparente que dea credibilidade.

Xunto con iso, aínda hai que traballar intensamente nos acordos relacionados coas emisións en aviación e navegación marítima e dilucidar si as negociacións paralelas sobre os mecanismos previstos no Protocolo de Kioto incorpóranse ou non ao futuro acordo.

Outras páxinas de noticias son:

http://copenhagen2009.blogspot.com/

http://es.cop15.dk/

http://www.ecologiablog.com/post/815/copenhague-2009-%C2%BFservira-para-algo-la-cumbre-sobre-cambio-climatico